Het is de tijd van lijstjes, terugblikken, wrappeds. Ieder jaar doe ik ook vrolijk mee met een overzicht van de persoonlijke hoogtepunten van het afgelopen jaar. Maar dit jaar vind ik het lastig. Hoe ik het ook wend of keer, 2024 laat zich niet gemakkelijk karakteriseren.
‘Dagen zonder haast’
Vol verwachting begon ik dit jaar, dat als een onbeschreven blad voor mij lag. Ik had nauwelijks plannen, afgezien van de komst van ons tweede kindje en een paar projecten die al vastlagen. Op mijn vision board plakte ik het citaat ‘Dagen zonder haast’. Ik nam mij voor om voldoende rust te nemen en vaker nee te zeggen om een goede werk-privébalans te behouden. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Met twee kinderen zijn dagen zonder haast een zeldzame luxe, maar ik zou het voor geen goud willen missen. De geboorte van onze dochter was dan ook mijn absolute hoogtepunt van 2024.
Naast de zwangerschap gaf ik lezingen over Hirsch & Cie Amsterdam en schreef ik diverse artikelen. Ik bezocht tentoonstellingen in het Kunstmuseum Den Haag, het nijntjemuseum, MOW Bellingwolde, Museum Nienoord, Museum Flehite, het Veenkoloniaal Museum, Museum Heerenveen, Museum Drachten, Museum Wierdenland, het Drents Museum, Drents Museum de Buitenplaats, Natuurmuseum de Holterberg, Kasteel het Nijenhuis, de Draiflessen Collection, het Fries Museum, het Amsterdam Museum en het Stedelijk Museum Amsterdam.
Mijn verzameling groeide ondertussen met een recordaantal nieuwe aanwinsten. Ik schreef al eens over de schoenen van I. Miller (die gekocht werden bij Hirsch & Cie Amsterdam), het jasje van Masterhand en een bijzonder wiegdek. Verder voegde ik een doos van Hirsch, een communiejurkje, een presentatiemap van Max Heymans voor Hirsch, een coupon, een cape, een jurk, een zwarte hoed, een bontjas (met een voering met rozenprint) en een prijskaart toe aan de verzameling.
Zorgen over de toekomst
2024 kende echter ook een andere kant, een waarop ik als individu weinig invloed heb. Wanneer ik naar het nieuws kijk, maak ik mij regelmatig zorgen over de toekomst van mijn kinderen. De democratische rechtstaat staat onder druk, de wereld wordt geteisterd door natuurrampen als gevolg van klimaat-verandering en overal ter wereld staan mensen tegenover elkaar in oorlogen of andere conflicten. Polarisatie was het woord van het jaar volgens Uitgeverij Van Dale. Ik vraag mij vaak af wat ik, als mens en als historicus, kan doen om iets te veranderen aan de situatie in de wereld, al is het maar iets kleins.
In dit jaar waarin ik voor de tweede keer moeder werd, was ik ook veel bezig met mijn familiegeschiedenis. Ik voltooide de specialisatie familieverhalen van de Schrijversacademie en ging in november in mijn eentje naar het Münsterland. Daar ging ik op zoek naar mijn Duitse roots. Terwijl ik in de motregen door een nietszeggend dorpje liep, vond ik echter weinig sporen van mijn voorouders en/of de textielindustrie waarin zij werkzaam waren. Toch leverde het mij een waardevol inzicht op om rond te lopen in het gebied waar mijn Duitse voorouders ooit woonden en werkten.
Radertjes in de tijd
Ik realiseerde mij eens te meer dat we onderdeel zijn van een verhaal dat groter is dan onszelf. Het DNA van deze mij onbekende voorouders zit in mij, en ik geef het weer door aan mijn kinderen, zodat zij het weer door kunnen geven aan de generaties die na hen komen. Zo zijn we via ons DNA verbonden met veel meer mensen dan ze zelf voor mogelijk houden, overal ter wereld.
We zijn allemaal radertjes in de tijd. We kunnen wel denken dat we geen invloed uitoefenen op de loop van de geschiedenis, maar in feite doen we dat continu door de keuzes die wij maken. Onze acties lijken misschien maar klein, maar strekken zich veel verder uit dan gedacht – als een steen die rimpelingen veroorzaakt in de vijver.
Als moeder kan ik invloed uitoefenen op mijn kinderen door hen normen en waarden mee te geven, die zij (hopelijk) weer doorgeven aan volgende generaties en de generaties daarna. Als historicus doe ik min of meer hetzelfde. Ik kan verhalen vertellen en uitleggen hoe de samenleving is geworden tot wat zij nu is. Zo kan ik mensen bewust proberen te maken van wat vroeger beter was (en wat niet) en hoe we de dingen anders kunnen doen. Op die manier probeer ik mijn steentje bij te dragen aan een betere wereld. Ik kijk ernaar uit om dat de volgende jaren nog meer te gaan doen, ondanks alle zorgen in deze complexe wereld.
